सूर्यफूल

देऊबरोबर कृषि विद्यापीठात गेले आज भल्या सक्काळी उठून।कालच्या पावसानी आज रस्ते ओलेचिंब होते आणि हलकं धुकं पसरलं होतं।विद्यापीठ परिसर झाडांच्या गर्दीमुळे जास्तच हिरवा आणि दवांत न्हालेला।वेगळाच गंध ,रंग, आणि वातावरणात भरुन उरलेली शांतता।पक्ष्यांच्या हळुवार किलबिलीची झालर लावलेली ओली गंधित शांतता।

           नेहमीच्या जागा पालथ्या घातल्या।मनमुराद भटकलो।मोकळ्या रस्त्यावर मध्यभागी चक्क खाली फतकल मारुन बसलो। निर्मनुष्य रस्त्यावरून जाताना गाडीवरुन दोन्ही पाय लांब मोकळे सोडून मोठया आवाजात गायलो।(तिकडे कुत्रे खूप असतात।त्यामुळे आमची गाणी ऐकायला कुत्रही नव्हतं असं नाही म्हणता येणार।ते मागे पण धावले आमच्या,आमची गाणी ऐकायला,पण आम्ही गेलो पळून।)खूप खूप हसलो,अगदी डोळ्यांत पाणी येईपर्यंत।

          मग अचानक सूर्यफुलांचं शेत दिसलं बहरलेलं।माझ्या चेहेऱ्यापेक्षा मोठयाआकाराचं एक एक मोठ्ठं  फूल!सूर्याकडे तोंड केलेलं पण आभाळ असल्यानी मान टाकलेलं।देवश्रीनी असं काही आर्जवानी पाहिलं माझ्याकडे टक लावून, की आता जावंच  लागणार थेट फुलांपर्यंत हे कळलं मला।गाडी उभी करुन जवळ गेलो तर फाटक ओढून बंद केलेलं।"आता ?"  देवश्रीनी हिरमुसून विचारलं।मी जरा वेळ उभी राहिले आणि मग अचानक मला वाटलं की नारळाच्या दोरीच्या गाठी तर बांधल्यात फाटकाला फक्त।सोडवल्या हळूवार तर उघडलं फाटक।देवश्री खूश! खूप फोटो काढले जवळ जाऊन।मनसोक्त निरीक्षण केलं।तेवढयात रखवाली करणारी बाई आली भराभरा।आमच्या हाती विळे पिशव्या नसून फक्त कॅमेरा आहे हे बघून उभी राहिली शांतपणे।देवूला डोळ्यानी खुणावलं तसं तिनी " मावशीचे "पण फोटो काढले।मग गप्पा केल्या आम्ही तिघींनी।तोवर पोपटांचे थवे उतरले सूर्यफुलांवर।मग आरोळ्या मारत मावशी धावली तिकडे।ती त्याच कामावर होती रोजंदारीनी।देवश्री माझ्या हाती कॅमेरा देऊन तिच्या मागे धावली आणि ओठांचा चंबू करुन दोन्ही तळवे  

तोंडाला लावून बेंबीच्या देठापासून ओरडत सुटली।

सगळी पाखरं उडवून  दोघी परतेपर्यंत मी मातीत फतकल मारुन बसले।" गुणाची बाय "म्हणत मावशीनी ,देवश्रीनी आरडा ओरड करुन केलेल्या मदतीचं  कौतुक केलं ।"तुला ओरडायचंय आई?" मला देऊनी  विचारल्याबरोबर आम्ही तिघीही सूरात सूर मिळवून ओरडत सुटलो।नंतर आम्ही कितीतरी वेळ खळखळून हसत राहिलो अक्षरशः।

          काही वेळाने बाहेर पडलो शेताच्या।काळजीपूर्वक फाटक ओढून परत दोऱ्या बांधताना देवू म्हणाली ,"मला तर कठीणच वाटलं होतं ,हे सगळं बंद पाहून आणि आतमध्ये ती बाई पाहून।"

           मी म्हणाले,"अनेक बंधनं आपल्याला कठीण वाटतात देऊ।पण खूप सोपी असतात वास्तवात।माणसंही सोप्या प्रश्नासारखी सुटतात,छोट्याशा संवादाची गरज असते फक्त ।हो नं ?।"देऊ मस्त हसली।मान उचललेल्या सूर्यफुलासारखी।........