श्रावण हा तसा आपल्या सगळ्यांचा लाडका महिना. हिरव्या रंगाच्या त्या विविध छटांनी आपला प्रत्येकच दिवस अगदी फुलून जातो जोडीला वेगवेगळ्या रंगांची गंधाची तजेलदार फुलं असतातच. अशा चैतन्यमयी महिन्यात सणही तसेच उत्साहाने ऊर्जेने भरलेले असतात. मी रोज सकाळी फिरायला जाते त्या ग्राउंडला लागून जी घरं आहेत त्या सगळ्या घरांना छान अंगण आहे..आणि त्या अंगणात छान रातराणी ,चमेली ,मोगरा अशी झाडं आहेत, त्यांच्या सुगंधानी अगदी प्रसन्न वाटतं पण मन वेधून घेतो तो 'पारिजात'. पारिजातकाच्या झाडाशी माझ्या खूप आठवणी रेंगाळल्या आहेत...
अगदी पहिल्यांदा तो भेटला ते आजीनी सांगितलेल्या गोष्टीतून, माझी आजी खूप छान गोष्टी सांगायची श्रीकृष्ण मंदिराच्या वाड्यात राहत असल्यामुळे असेल कदाचित पण सगळ्या गोष्टी श्रीकृष्णाच्या असायच्या कित्येक गाष्टींची तर पारायणं व्हायची अर्थातच कृष्ण सगळ्यात लाडका झाला. ह्या गोष्टींमध्ये कृष्णानी सत्यभामेसाठी आणलेल्या परिजातकाची गोष्ट असायची...स्वर्गातील झाड म्हणून मला लहानपणापासूनच त्या झाडाचं जबरदस्त आकर्षण होतं... आणि त्याची फुलं तोडावी लागत नाहीत तर ती आपोआप खाली पडतात हे म्हणजे माझ्यासाठी आठव आश्चर्यच होतं. परिजातकाचं पाहिलं दर्शन मात्र माझ्या काकांच्या घरी झालं, फाटकावर कमान केलेलं ते झाड बघून स्वर्गतलं झाड आपल्या घरी आहे म्हणून माझी कॉलर टाईट व्हायची. गणपतीच्या दिवसात त्याची ती नाजूक फुलं वेचायचा माझा कार्यक्रम असायचा..हार वगैरे करण्याचं काम मात्र आजीचं असायचं. पुढे आमची बदली दुसऱ्या गावी झाली आणि परिजातकाशी तसा संपर्क तुटला...
अमरावतीला आल्यानंतर तिथल्या आमच्या घराचं नाव 'पारिजात' होतं. आजोबांच्या आवडीचं म्हणून घराला हे नाव दिलं होतं आम्ही तिथे राहायला गेल्यानंतर घराच्या मागच्या अंगणात उभा राहिला पारिजात आईनी लावलेला....ह्या नावातच एक्प्रकारच्या मखमली स्पर्शाची भावना होते, जेवढी खरखरीत आणि टोकदार पानं तेवढाच मुलायम स्पर्श देणारं ते नाजूक फुल. निसर्गाने ह्या नाजूक फुलाला जपण्यासाठीच जणू पर्णरूपी सुरक्षा रक्षक दिले आहेत असे वाटावे . लग्नानंतर आणि माहेरचं गाव बदलल्यानंतर सुद्धा पारिजात मात्र अजूनही स्मरणात आहे...लताबाईंच्या 'सुन्या सुन्या मैफिलीत माझ्या'...मधे "उभा अंगणी तुझ्या अबोल हा पारिजात आहे" हा दुःखी, विरागी भावना दाखवणारा तर आशाबाईंच्या चांदण्यात फिरतांना... मधे "श्वास तुझे मालकंस स्पर्श तुझा पारिजात" रेशमी मुलायम स्पर्शाची जाणीव करून देणारा पारिजात दोन अगदी टोकाच्या भावना दाखवतो.
मला मात्र आजही पारिजात आणि दुःखी भावना हे समीकरण फारसं पटत नाही ह्याला कारण कदाचित त्याच्याशी जोडल्या गेलेल्या आठवणी असतील...मला पारिजात नेहमीच कुणीही नं मागता केलेल्या हलक्याफुलक्या आनंदी क्षणांची बरसात वाटते...असे क्षण जे लगेच साजरे करायचे तरच ते दीर्घकाळ स्मरणात राहतात.
No comments:
Post a Comment