गोवा डायरी - भाग ३

आज सकाळी कुणालाच ’उठा उठा, समुद्रावर जायची वेळ झाली’ म्हणावं लागलं नाही. पटापट तयार होऊन सगळ्य़ा चाफ्याखाली जमल्या. आजची सकाळ फक्त आणि फक्त समुद्रावर मनसोक्त घालवायचं ठरलं होतं. कँडोलिम बीचचा कालचा नखरा आठवून आणि ओलेत्याने परत यायला जरा लांब पडेल म्हणून त्यावर काट मारुन आमच्या दुचाक्या पुन्हा एकदा साध्या, निरागस सिंक्यूरिम बीचच्या दिशेने निघाल्या. समोरच्या ’स्पा’ जवळ आज कुत्रं सुद्धा नव्हतं पण लगतच्या सिंक्यू-पब जवळ एक विचित्र दृश्य दिसलं. तीनचार भारतीय चेहरेपट्टीची, आधुनिक टीचभर कपड्यातली तरूण पोरंपोरी पबच्या बाहेरच्या भिंतीला टेकून कशीतरी बसली होती. एक पाठमोरी मुलगी त्यांना सटासट फटके देत होती. तिची भाषा कळत नव्हती. गाडीचा वेग मंदावून त्यांच्याकडे नजर टाकली. आपसातली मस्ती म्हणावी की हाणामारी याचा काहीही अंदाज त्यांच्या धुंद चेहर्‍यावरुन येत नव्हता. बीचवर पोचलो तरी बराच वेळ ते दृश्य नजरेसमोरुन जाईना. आजही अजिबात गर्दी नव्हती. दोनचार परदेशी मंडळी काठाकाठाने जॉगिंग करत होती तेवढीच. काल पाण्यात फक्त पाय बुडवले होते कारण किल्ल्यावर पण फिरायचं होतं. आज सगळ्य़ांनी समुद्रस्नानाचा मस्त आनंद घेतला. भाग्यश्री तर समुद्रात मासोळीसारखी अक्षरश: गडबडा लोळत होती. अर्थात फार आत शिरायचं नाही याचं भान सगळ्यांना होतं. एकमेकांवर पाणी उडवून झालं, नावेसारखं बसून हाताने पाण्यात वल्हवून झालं.

अगदी समुद्रात ध्यानस्थ बसून पाहिलं, काही चॅलेंजिंग ग्रुप पोझेसमध्ये फोटॊ काढले. लहान मुलांसारखं पाण्य़ात खेळताना रमून गेलेल्या आम्हा सर्वांना आज काय वार आहे, किती वाजले आहेत या सगळ्य़ाचा असा काही विसर पडला होता की 

’पाणीयाच्या उत्सवी या मातले पाणीच पाणी

आणि त्यांच्या प्रत्ययाने मीही पाणी मीही पाणी’ 

म्हणजे नेमकं काय, याचा अनुभव आला. 

’काश यहाँ कोई चाय हाथ मे लाकर दे’ असं वाटायला आणि अगदी तथास्तु म्हटल्यागत तिथे एक चहावाला येऊन बसायला एकच गाठ पडली. मग आमचे समुद्रात निवांत मांडी घालून चहापान आटोपले. जब मिल बैठे कुछ यार.. चाय, हम और समुंदर. खरंच, आनंदाला बॅगपायपर वगैरे लागतो ही अंधश्रद्धा आहे. ’टू व्हीलर्स अमुक वाजता परत केल्या नाहीत तर पूर्ण दिवसाचं भाडं द्यावं लागेल’ आमच्या कॅशियर मैत्रिणीने काल तंबी दिली होती ते आठवून नाईलाजाने पाण्याची ओली मिठी सोडवत उठलो. स्टोल गुंडाळून वाळूभरल्या स्थितीत हू हू करत वेगाने रेसॉर्ट्ला पोचलो. पार्किंगमध्ये हर्ले डेव्हिडसन सारख्या बाईक्सचा जथ्था दिसला. अ‍ॅव्हेंजर्स सिनेमातल्यासारखे कपडे घालून, डोक्याला काळा रूमाल फिट बांधून बाइकिंग टूर साठी आलेला कुणी ग्रुप होता. त्या स्टाईलीश बाईक्सपाशी फोटो काढायचा मोह कुणाला आवरेना. गरमागरम नाश्ता करून सगळ्य़ांनी आराम केला. पत्ते खेळायला या म्हणून ग्रुपवर निरोप टाकला तशी सगळ्य़ा एकत्र आल्या पण फोटो डाऊनलोड करणं, ते हळूच मोठे करुन बघणं आणि आपण ज्यात नसू किंवा आपला ज्यातला फोटो चांगला आला नसेल तो आठ्या पाडून चटकन उडवून फोन मेमरी रिकामी करणं आणि खूsssप छान आला असेल तर(च) नवर्‍याला पाठवणं या महत्वाच्या कार्यबाहुल्यामुळे पत्ते राहिले बाजूला. जळी, स्थळी, काष्ठी पाषाणी फोटो काढल्याने प्रचंड संख्येने फोटो डाऊनलोड करावे लागत होते. त्यातूनही काही जणींची मेमरी इतकी खतरनाक की ’अगं मी ते चाफ्याचं फूल लावून, उजवीकडे ४५ डिग्री मान कलती करून नै का खडकावर बसले होते, तो २१३५ वा फोटो कुणी काढला, आला नाहीय्ये अजून मला’ वगैरे काटेकोरपणे सुरू होतं.

पनीरचा वीट आल्याने हलकंफुलकं जेवण घेतलं. जरा लांबचा पल्ला असल्याने दुचाकी ऐवजी ’सोहम’ नावाची सतरा सीटर चारचाकी ठरल्याप्रमाणे येऊन उभी राहिली. चालक रोबोसारखा होता. चलो म्हटलं की निघाला. फक्त ’हा, ना’ एवढच बोलायचा. आता टूर निघाली ’दिल चाहता है’ फेम चॅपोरा किल्ला बघायला. या सिनेमाने मैत्री आणि गोवा यांचं असं काही नातं जोडलंय की आपल्या खास मित्रांसह एकदा तरी गोव्याला जावं (आणि जिंदगी न मिलेगी दोबारामुळे स्पेनला सुद्धा) असं तमाम प्रेक्षकांचं स्वप्न असावं. या किल्ल्यावर जायला पायर्‍यांची सोय असली तरी बर्‍यापैकी चढून जावं लागतं. दगडी दरवाजातून आत गेल्यावर मात्र बुटकी, पडीक तटबंदी सोडून आत काहीहीहीही नाहीये हे लक्षात येतं पण काही असलं तरी तिथल्या भिंतीवर बसून अमीर, अक्षय खन्ना आणि सैफसारखा सूर्यास्त पाहताना पाठीमागून फोटो घेण्याचं कर्मकांड केल्याबिगर हा किल्ला सोडायचा नसतोय. भाग्यश्रीची बहीण इंद्राणी आता आमच्या सोबतीला, खरं तर दिमतीला होती. त्यामुळे सगळ्य़ा ग्रुपचे हवे तसे फोटो घेता आले. इंद्राणी गोव्यात तशी नुकतीच राहायला आलेली असूनही गोयंकरच असावी अशा सफाईने वावरत होती. पहिलीच भेट, पण तिच्या जिंदादिल स्वभावामुळे आमचे गोत्र चटकन जुळले.

किल्ल्यावर पोचताच इतकं चढून लागलेली धाप मात्र लगेच थांबली त्याचं कारण श्वास रोखला जावा इतकं सुरेख विहंगम दृश्य दिसतं. खाली डाव्या बाजूला पसरलेला रमणीय गोवा, समोर ’क्षितिजावर मी कधी पाहतो मावळणारा रवी, ढगाढगाला फुटते तेव्हा सोनेरी पालवी’ अशी त-हा आणि खाली उजवीकडे फेसाळता, देखणा वॅगॅटोर बीच. पूर्वी गोव्याची उत्तर सीमा मानला जाणारा हा किल्ला १७१७ मध्ये बांधण्य़ात आला असला तरी त्याआधीही इथे काही वास्तू असल्याच्या खुणा सापडलेल्या आहेत. १५१० मध्ये गोव्यात शिरलेल्या पोर्तुगीजांनी या बार्डॆझ विभागावर सर्वप्रथम ताबा मिळवला. त्यांच्याशी लढण्यासाठी अकबर बादशहाने मराठ्यांशी १६८३ मध्ये युती केली तेव्हा त्याचा तळ इथेच होता. १७३९ मध्ये हा किल्ला अखेर मराठ्यांनी जिंकला. इथे भारतीय पर्यटकांची चिकार गर्दी होती. बरेच महाविद्यालयीन ग्रुप्स आपसात किलबिलत होते. आपल्या हॉट पँट्स किंवा स्कर्टपेक्षा हातातल्या लालपांढर्‍या चुड्याची लांबी जास्त असलेल्या स्टार प्लस नववधूंचे, ’तुम दिन को अगर रात कहो रात कहेंगे’ मूड मधल्या नवर्‍यांबरोबर नाना पोझेस देत ’पोस्टवेड’ फोटोसेशन्स सुरू होते. सायंप्रकाश पडू लागला तसतसे सगळे आवाज विरत जाऊन नजरा केशरी सूर्यावर स्थिरावल्या. सूर्यास्त होताच गडाची दारं बंद होण्याआधी नाईलाजाने निघावे लागले. आता खालच्या वॅगॅटोर बीचवर जायचे होते. उतरताना ’बापरे, आपण बरच चढलो’ याची जाणीव झाली. चहा घेऊन खाली आलो तर दोघी जणी वॉशरुमच्या शोधार्थ गायब होत्या. तिथे पर्यटन विभागाने एवढी सोय करायलाच हवी आहे. राईटटूपी नुसार जवळच्या हॉटेलवाल्याने वॉशरुम वापरु द्यायला हवी होती पण त्याने त्याबदल्यात ९९ रू. चे स्प्राईट घ्यायला लावले होते असे त्या दोघी गाडीमध्ये आल्यावर कळले. ते स्प्राईट कोणी पीईना कारण मग पुन्हा वॉशरुमची गरज पडणार आणि पुन्हा स्प्राईट घ्यावे लागणार मग पुन्हा ते पिऊन... असो. 

बीचवर जायला शॉर्ट्कट म्हणून इंद्राणीने एक पार्किंग जवळचा रस्ता सुचवला. लज्जतदार कणसं, स्पेशल गोवन मॅगीचा आस्वाद घेऊन तिकडे निघालो. आधीच प्रकाश जेमतेम त्यातच एकदम अंधारा पट्टा लागला. स्प्राईट,९९ रु. आणि वॉशरुमचे चक्र भेदण्य़ासाठी ती योग्य जागा होती. पण लवकरच आमच्या लक्षात आले की इथून लवकरात लवकर जायला हवे. लांबून ऐकू येणारं रॉक पार्श्वसंगीत त्या गूढतेत भर घालत होतं. आसपास मारिजुआना विक्रेत्यांचा अड्डा तर नसेल नं किंवा गर्दुल्ल्या टोळ्या तर बसलेल्या नसतील नं किंवा लायन आणि मोना डार्लिंगटाईप लोक त्यांच्या रॉबर्ट्ने स्मगल केलेलं सोनं घ्यायला इथे तर आलेले नसतील वगैरे थ्रीलिंग विचार मनात येईतो एकदाचा बीच लागला आणि एकदम हुश्श मग अहाहा.. झालं. डाव्या बाजूला उंचावर लखलखती बीच हॉटेल्स होती. नाजूक लकाकणार्‍या दिव्यांनी लगडलेल्या शॅक्स अगदी किनार्‍यावरच होत्या. त्यापैकी एका शॅकमध्ये सुरेल लाईव्ह सतारवादन सुरू होतं. ते ऐकत खिळून उभे राहिलो मग तिथेच जेवणाची ऑर्डर देऊन किनार्‍याने अनवाणी चालत गेलो. उंचावरच्या हॉटेल्समधून लाटांवर रंगीत दिव्यांचे झोत अधूनमधून सोडले जात होते. त्यामुळे काळ्याशार अंधारात एकामागोमाग येणार्‍या लाटा कधी लालिमा तर कधी निळाई लेवून उसळत होत्या. पायाला होणारा रेतीचा मुलायम आणि पाण्य़ाचा गारेगार स्पर्श अनुभवावा, आजूबाजूचे तकाकणारे खडक पाहावे की लाटांचे रंग. समुद्राचं हे रूप पण विलोभनीय होतं. शॅक्ससमोरच्या वाळूत मांडलेल्या खुर्च्यांवर जेवायला बसलो. मध्ये मंद दिवे ठेवलेले. बाजूच्या परदेशी हुक्केवाल्याला ’जरा लांब बसता का’ म्हणून विनंती केली तर त्याने कमरेत वाकून ते मान्य केलं आणि दूर गेला. जेवण खास नव्ह्तं, भाजी ओळखूच येत नव्हती, रोट्या वेळेवर सर्व्ह होत नव्हत्या. बहुतेक आमच्यासारख्या कोरड्या, शाकाहारी गि-हाईकात त्यांना फार रस नसावा. शॅकच्या आत विशीबाविशी

च्या पाचसहा पोरींचं गोलाकार बसून पिणं आणि दम मारो दम सुरू होतं. मध्येच काऊंटरवरचा एक तज्ज्ञ येऊन त्यांना कश मारायचं प्रात्यक्षिक देऊन जात होता. त्या मुली कमावत्या, आधुनिक, पेज थ्री संस्कृतीतल्या दिसत होत्या. एकमेकींच्या खांद्यावर माना टाकून हसत, बरळत होत्या. गोव्याला अनेक जण यासाठीच येत असतात. त्यांना पाहून पोटात तुटलं पण त्या मुली हे स्वेच्छेने, एंजॉयमेंट म्हणून करत होत्या तेव्हा परिणामांची जबाबदारी घ्यायला समर्थ असाव्यात असं मनाला समजावून लक्ष जेवणाकडे वळवलं. ठोकर खातील, शिकतील, सुधारतील. बाजूला तरुण मुलांचा एक ग्रुप खातपीत होता. त्यांनाही या मुली दिसत होत्या पण कुणीही त्यांच्यावर काही कॉमेंट केली नाही किंवा त्यांच्या स्थितीचा फायदा घेण्याचा प्रयत्न केला नाही. आपल्या विश्वात मश्गुल असलेली ती मुलं बिल देऊन निघून गेली. मला त्याही परिस्थितीत त्या मुलांचं वागणं फार आश्वासक वाटलं.

जेवून निघालो थेट अ‍ॅर्पोरा नाईट मार्केटला. हे फक्त शनिवारी रात्री सुरू असल्याची माहिती नेटवर मिळाली होती. आपल्याकडे हस्तकलांची, हातमागाची प्रदर्शनं भरतात त्याचंच हे जरा भव्य स्वरूप होतं. डाव्या बाजूला इटालियन, रशियन आणि गोवन मांसाहारी पदार्थांची दुकानं होती. तिकडे संगीत आणि लाईव्ह गायन पण सुरू होतं. उजवीकडे बाजार. दुकानांच्या आडव्या उभ्या रांगांमधून सगळ्य़ा भुलभुलैयासारख्या फिरत होत्या. परदेशी, त्यातही रशियन पर्यटकांची चिक्कार गर्दी होती. एकूण सगळा हिप्पी माहौल होता. विक्रेते बिहारी आणि गुजराथी वाटत होते तर काही विक्रेते युरोपियन देखील होते. आवश्यक तेवढी रशियन स्थानिक विक्रेत्यांनी शिकून घेतलीय. एका जोडप्यातल्या पुरुषाच्या मागे धावत आणि हातातले झुमके त्याच्या गर्लफ्रेंडच्या कानाजवळ धरत एक  विक्रेती त्याला रशियन भाषेत ’बघ, तिला किती शोभून दिसतायत’ वगैरे गळ घालत होती, म्हणजे असावी. शेवटी तो गळाला लागलाच. कटवर्कच्या चादरी, पर्सेस याचे भाव काही ठिकाणी प्रचंड महाग तर नकली दागिने, शोभेच्या वस्तू, कपडे अगदी स्वस्त. काही कपडे इतके अनाकलनीय होते की ते कसे घालायचे हे ही कळत नव्हतं. आरती सराईतपणे वस्तू हेरून घासाघीस करुन हव्या त्या भावात घेत सुटली होती. रात्री ९ ला सुरू झालेला हा बाजार पहाटेपर्यंत सुरू असतो पण आता निघायला हवं होतं. दोघींना पकडून गेटजवळ आणलं आणि ’तुम्ही इथेच थांबा, बाकीच्यांना शोधून आणेतो’ म्हणून त्यांना कष्टाने पकडून आणावं तर पहिल्या दोघी पुन्हा ’अय्या, नवर्‍याला किंवा मुलांना काहीतरी घ्यायचं राहिलंच..’ म्हणून पुन्हा कुठल्यातरी गल्लीत गायब होत होत्या. एकदाची सगळ्य़ांची मोट बांधून रेसॉर्टकडे निघालो. उद्या सकाळी कुणीही कुणाला अज्जिबात उठवायचं नाही असं ठरलं होतं.