माझ्या मनात दिवस भर तिचाच विचार घोळत होता. दिवस भर मुंजीचे कार्यक्रम पार पडले. संध्याकाळी आम्ही सर्व मामांच्या घरी गेलो. रात्री सगळे जण बसुन गप्पा मारत असतांना पुन्हा मी अनू बद्दल मामींना विचारले,त्या मला म्हणाला अजुन तुझ्या दिमाख मैं वही हैंक्या?अस म्हणून त्या खुप जोरात हसल्या.त्यांच्या सोबत घरातील सर्व जण हसत होती. शेवटी एकदाचं मामीनी तिच्या बद्दल सांगितल.ऐकुण मात्र अगदीअस वाटल "छोटा पँकेट बडा धमाका" मला तर खुपच जोराचा धक्का बसला.मला रात्री काही लवकर झोप आली नाही मी तिचाच विचार करत होते!
कारण तस खुपच मोठे होते माझ्या साठी ,ते असे कि तिला पहिली मुलगी नंतर मुलगा असे दोघ जण . पण तिच्या मोठ्या जावेला काहि मुल बाळ झाले नाहि त्यांनी खुप प्रयत्न केले . हिचा लहान मुलगा १२ वर्षाचा झाल्या नंतर तीने तिसरा चान्स घेतला आपल्या जावेसाठी जेव्हा की पहिले दोन्हि मुलांच्या वेळी हिचे सिझीरियन झाले होते तिसरा चान्स म्हणजे जीवधोक्यात घालण्यासारखे होते.पण त्याची पर्वा केली नाहि.जे काहि होईल ते जावेला द्यायचे असा निश्चयच केला होता दोघांनी पण*हे ठरल्यावर
त्यानी घरात सगळ्यांना सांगितल ,आधी सगळ्यानी विरोध केला होता पण हिने सगयळ्यांची समजूत काढुन होकार मिळवला. मग जशी गोड बातमी समजली तसा सगळ्याना खुप आनंद झाला .तिच्या मोठ्या जावेने तीचे सगळे डोहाळे पुरवले जणु काहिती पहिल्यांदाच आहे . अनुला मुलगी झाली ती दिड महिन्याची झाल्या नंतर दत्तकविधान करुन रीतसर मुलीला त्यांच्या पदरात घातले. त्यानंतर हिने त्या मुलीचे काहिच केले नाहि फक्त दुध वाटित काढुन देणे बस इतकेच,सहा महिन्यापर्यंत नंतर ते पण नाहि. जणु काहि हि तीचा पोटचा गोळाच नाहि असे ,हौस वैगेरे केल्या पण पुतणी म्हणुन हे सगळे ऐकुन मला काय पण आम्हा सर्वानां खुप मोठा धक्काच बसला.
माझ्या मनात विचार आला आपल्यावर, यदाकदाचीत अशी वेळ आली असती तर ? आपण हे करु शकलो असतो का? हि ने एवढा मोठा त्याग करुनहि कुठे या गोष्टीची वाच्यतापण केली नाहि.कस सहन केल असेल अनुने .मी तर अनुला काय समजत होते अन ती ने तर मला चांगलाच धक्का दिला....
अपर्णा
कारण तस खुपच मोठे होते माझ्या साठी ,ते असे कि तिला पहिली मुलगी नंतर मुलगा असे दोघ जण . पण तिच्या मोठ्या जावेला काहि मुल बाळ झाले नाहि त्यांनी खुप प्रयत्न केले . हिचा लहान मुलगा १२ वर्षाचा झाल्या नंतर तीने तिसरा चान्स घेतला आपल्या जावेसाठी जेव्हा की पहिले दोन्हि मुलांच्या वेळी हिचे सिझीरियन झाले होते तिसरा चान्स म्हणजे जीवधोक्यात घालण्यासारखे होते.पण त्याची पर्वा केली नाहि.जे काहि होईल ते जावेला द्यायचे असा निश्चयच केला होता दोघांनी पण*हे ठरल्यावर
त्यानी घरात सगळ्यांना सांगितल ,आधी सगळ्यानी विरोध केला होता पण हिने सगयळ्यांची समजूत काढुन होकार मिळवला. मग जशी गोड बातमी समजली तसा सगळ्याना खुप आनंद झाला .तिच्या मोठ्या जावेने तीचे सगळे डोहाळे पुरवले जणु काहिती पहिल्यांदाच आहे . अनुला मुलगी झाली ती दिड महिन्याची झाल्या नंतर दत्तकविधान करुन रीतसर मुलीला त्यांच्या पदरात घातले. त्यानंतर हिने त्या मुलीचे काहिच केले नाहि फक्त दुध वाटित काढुन देणे बस इतकेच,सहा महिन्यापर्यंत नंतर ते पण नाहि. जणु काहि हि तीचा पोटचा गोळाच नाहि असे ,हौस वैगेरे केल्या पण पुतणी म्हणुन हे सगळे ऐकुन मला काय पण आम्हा सर्वानां खुप मोठा धक्काच बसला.
माझ्या मनात विचार आला आपल्यावर, यदाकदाचीत अशी वेळ आली असती तर ? आपण हे करु शकलो असतो का? हि ने एवढा मोठा त्याग करुनहि कुठे या गोष्टीची वाच्यतापण केली नाहि.कस सहन केल असेल अनुने .मी तर अनुला काय समजत होते अन ती ने तर मला चांगलाच धक्का दिला....
अपर्णा
No comments:
Post a Comment