बहुदुधी आखूडशिंगी....

 माझी आई मुलुंडला राहते.(एकटी) आमची सोसायटी बरीच जुनी झाल्याने, आता रिडेव्हलपमेंटला गेली आहे. तर आई पुढे प्रश्न की, सर्वांसोबत जायचे की नाही? तिने निर्णय घेतला की, हा फ्लॅट विकून दुसरा फ्लॅट घेऊ. पण रिडेव्हलपमेंटच्या फंदात पडू नाही.कारण ती चक्क लॉटरी असते! झाली तर अगदी दोन-तीन वर्षात उभी राहते बिल्डिंग! सॉरी, टॉवर ! नाहीतर रखडते. २२ मजली होणार आहे.मग आम्ही तो फ्लॅट विकण्याच्या मागे लागलो. तो त्यामानाने लवकर विकला गेला. विशेष त्रास न होता! आणि अपेक्षेप्रमाणे पैसेही मिळाले. मग आम्ही असे ठरवले की, आता आलेली रक्कम गुंतवून हिच्यासाठी भाड्याने फ्लॅट घेऊ .म्हणजे पुढेमागे काही वेगळा निर्णय घ्यायची वेळ आली तर सोपे जाईल. पण capital gain ,taxes इत्यादी खूप भानगडी पाहता विकतच फ्लॅट घेण्याचे ठरले. आणि सुरू झाला शोध.... त्याचीच ही कहाणी!

             मी अगदी मुलुंडला पोहोचले,त्या दिवशीपासून फ्लॅट पाहायला सुरुवात केली. कारण माझी मैत्रिण गीता, तिने आधीच ब्रोकर्सचे फोन नंबर मला पाठवले होते. पहिल्याच दिवशी चार फ्लॅट्स पाहिले आणि मग सुरू झाला सिलसिला..... रोज सकाळ झाली की, ब्रोकर्सना फोन ,त्यांचे मला फोन !वेळ ठरविणे. साधारण अकरा वाजता निघायचो आई आणि मी रोज मोहिमेवर !सकाळी काही फ्लॅट्स पाहायचो.घरी आल्यावर जेवण ,थोडी विश्रांती की परत साडेचार पाच वाजता निघायचो. संध्याकाळच्या आत घर पाहणे जरूरी ! कारण मग घरात पुरेसा उजेड, हवा येते की नाही, हे कसे समजणार? असं रोज सुरू होतं.सुरुवातीला ४-५ दिवसानंतरच एक फ्लॅट खूप आवडला दोघींनाही! मग बाकी फॅमिली मेंबर्सनाही दाखविला. मला वाटलं, चला लवकर आटोपली मोहीम!पण नाही.त्यानंतर एक नविन शत्रू समोर आला. तो होता, OC !(occupation certificate).त्या आम्हाला आवडलेल्या फ्लॅटला ते नव्हते. हा शब्दच माझ्यासाठी नविन होता. मग OC नसण्याची कारणे,त्यातील प्रॉब्लेम्स लक्षात घेणं हे केलं. झालं, तो फ्लॅट कॅन्सल झाला!

             आमची मोहीम परत नव्याने सुरू! काही फ्लॅटस् जे नविन सोसायटीत होते, ते सातव्या ,दहाव्या ,चौदाव्या मजल्यावर असायचे. मग आई म्हणायची, मला खाली बघताना गरगरेल.(वय ८१ वर्ष) मलाही ते पटायचं, मग तो फ्लॅट नको.

 १-२ फ्लॅट खूप आवडले, तर सेकंड फ्लोअर, (लिफ्ट नाही) म्हणून नको.

काही अगदी रिमोट एरियात एकटी कशी मॅनेज करणार ?म्हणून नको.

एक दोन फ्लॅट अगदी मध्यवर्ती एरियात बाकी सगळे छानतर चारी बाजूंनी सोसायटीज ...हवा उजेड नाही, नको.

एक दोन फ्लॅट ,अगदी मनपसंत असे होते, तर आऊट ऑफ बजेट! ( महत्त्वाचा मुद्दा) नको.

काही ठिकाणी सगळं छान होतं, पण तिथून घरातून एक माणूस दिसायचं नाही. दूरपर्यंत शेत, आणि नंतर हायवे असं लोकेशन होतं. आई म्हणाली, मला अशा घरात भीती वाटेल. नकोच!

काही फ्लॅटस् खूप आवडायचे, तर ती बिल्डींग जुनी, म्हणजे पंचवीस वर्ष जुनी असायची. म्हणजे ती नजीकच्या काळात   redevelopment जाऊ शकते. नको रे बाबा!

घाई असल्याने,under construction नकोच.

आणि जी घरं आवडायची,तिथे ओ.सी. चा प्रॉब्लेम! माझ्या काही मित्रमंडळींचा सल्ला,  OC नसेल तर घर पाहूच नकोस! तर काहींचं म्हणणं, मुलुंड मध्ये निम्म्या घरांना OC नाहीये !CC आहे ना पुरे! मला काहीच समजेना.कुणाचं ऐकावं? त्यातून इतके ब्रोकर्स, त्यांचं आणखीन काही वेगळच म्हणणं! OC नसण्याची प्रत्येक सोसायटीची वेगवेगळी कारणे ऐकून, आता मी एवढी knowledgeableझालेय की मीच कन्सल्टन्सी सुरू करू शकते.थोडीथोडकी नाही पन्नास घरं पाहिली राव! त्यातून ब्रोकर्स लोकांचं प्रेशर ! मॅडम, थर्टीफर्स्टच्या आधी करा खरेदी स्टॅम्प ड्युटी वाढेल नाही तर! मला वाटायचं वेळेत झालं तर बरं !पण आईच्या अटी, available घरं ,आमचं बजेट या सगळ्याची जुळवाजुळव करताना तारांबळ उडत होती माझी!बहुदुधी आखूडशिंगी.. चा अर्थ चांगलाच कळला मला!

          आवडलेल्या घरांपैकी एकेठिकाणी OC नव्हतीच, शेअर सर्टिफिकेटही नव्हतं. तरी आमचे परिचित ब्रोकर केळकर यांच्या आग्रहानुसार, मी सकाळी वकिलांना जाऊन भेटले. त्यांनी थोडा दिलासा दिला की अहो,इतकं काही घाबरू नका. ही बिल्डिंग काही पाडणार नाही बीएमसी! पण मला प्लॅन वगैरे डॉक्युमेंट्स पाहावे लागतील. रात्री साडेनऊ वाजता एका हॉटेलमध्ये मी, केळकर व त्या सोसायटीचे सेक्रेटरी केतकर अशी आमची मीटिंग झाली. माझा शंकांचे निरसन करायला! मी रात्री साडेदहा वाजता परत आले. पण माझे समाधान न झाल्याने ते घरही सोडून द्यावे लागले.

         मैत्रिणींनो,एवढं वर्णन करून सांगायचं कारण असं की,ज्या क्षेत्राशी माझा सुतराम संबंध कधी आला नाही,त्या क्षेत्रात मी हळूहळू लीलया विहार सुरू केला.सगळ्या गुजराती ब्रोकरशी रोज डील करत होते. माझा कॉन्फिडन्स वाढत चालला होता.पुण्यात मुलाचा फ्लॅट घेताना आलेले अनुभव इथे काहीच कामास येत नव्हते .कारण ही मुंबई होती ना!

आता फक्त एकच घर उरले होते. तिथे आईला पुन्हा एकदा नेऊन, पुरेसा उजेड हवा आहे की नाही, हे दाखवायचे शिल्लक होते. पण त्यादिवशी नेमका सूर्यदेवाने असहकार पुकारला. आणि तो बेत रहित झाला. आणि अगदी योगायोगाने नितीन भाईचा( Broker) फोन आला की,तुमच्या अगदी घराजवळ एक फ्लॅट आहे . झालं पुन्हा नवीन उत्साह! सेम एरियामध्ये म्हणून जास्तच खुशीने गेलो.  खूप आवडला फ्लॅट!गार्डन फेसिंग, बाकी सर्व अटींमध्ये बसणारा! मुलगी पाहताक्षणीच पसंत अशी अवस्था! वेळ कमी होता, आई तर खूपच खुश होती. तिच्या लाईफ मध्ये काहीच चेंज होणार नव्हता.फक्त बजेट थोडं वाढवावं लागणार होतं,पण सगळं जुळून येतय, म्हटल्यावर लगेच पुढे काय करायचं सांगा.असं मी त्या ब्रोकरला सांगितलं. तेव्हा ते म्हणाले की ,एक छोटासा प्रॉब्लेम आहे त्यांनी आधी एक डील केलं होतं,ते तुटलं. तर तुम्हाला साधारण तेवढच बजेट ठेवावे लागेल . म्हटलं,ओके बघू.

      हा फ्लॅट फायनल करण्याच्या दृष्टीने पावले उचलायला सुरुवात केली. सारखे मिस्टर पोळ व माझी एक मैत्रिण साधना,  तिच्या मिस्टरांचा सल्ला कारण या क्षेत्रात ते थोडे अनुभवी आहेत .म्हणून मग असे ठरले की,आधी सर्व डॉक्युमेंट्स पहायचे आणि मगच टोकन द्यायचे .का कुणास ठाऊक! पण मला माझं intuition सांगत होतं,  की नाही द्यायचं टोकन आपलं समाधान झाल्याशिवाय!

        मग सकाळी जेव्हा आईला मी परत घर पहायला नेलं,तेव्हा त्या ब्रोकरनी मला सांगितलं की ,या आधी जे डील झालं होतं ,त्या माणसाने 21 लाख रुपये दिले आहेत .पण तुम्ही काळजी करू नका .आम्ही पाहतो सगळं. मग तर मला आणखीनच वेगळं वाटायला लागलं. मधल्या दोन -तीन तासात मी पुन्हा मिस्टर पोळ आणि माझ्या मैत्रिणीच्या मिस्टरांशी बोलले . पण प्रत्यक्षात मला ती सिच्युएशन फेस करून  डील करायची होती .दुपारी चार वाजता मी गेले .तीन ब्रोकर, त्या फ्लॅटचे owner, त्यांची मिसेस अशी आमची मीटिंग झाली.मीच बोलायला सुरुवात केली. त्या मिस्टर अँड मिसेस ना प्रश्न विचारायला सुरुवात केल्यावर ते मिस्टर सारखे ,त्यांच्या बायकोला सांग तू ,बोल आता, असं म्हणायचे आणि दोघेही धड उत्तरं देत नव्हते . मग माझी खात्री पटली,दाल में कुछ काला है .मी आणखीनच आक्रमक झाले .आणि त्यांच्या तोंडून खरे काय ते बाहेर काढले. हे तिन्ही ब्रोकर एक शब्दही बोलले नाहीत .त्यांनी जी मेघा मॅडम पाहिली होती ती वेगळी होती .देवानेच मला बुद्धी आणि शक्ती दिली. सगळ्यांनी मिळून आम्हाला फसवण्याचा पूर्ण प्लॅन केला होता .कारण एकदा टोकन दिलं, तेही लाखांमध्ये !की तुम्ही अडकलात !पण मी खंबीर होऊन त्यांचा डाव मोडून काढला. ते दोघे शेवटी हात जोडून माझी माफी मागू लागले. ते बऱ्यापैकी सभ्य वाटत होते .पण दुसरीकडे घराच्या सौद्यात विचित्र फसल्याने त्यांनी हा प्लॅन केला होता. इतकी उद्विग्नता आली,या सगळ्या प्रकारानंतर! बापरे !वाचलो ,असं वाटलं.

    मग मात्र लगेच दुसऱ्या दिवशी जिथे आईला हवा, उजेड पुरेसा आहे की नाही हे  पहायचे होते ,ते घर पाहिले.तिथे तिच्या मॅक्झिमम अटी पूर्ण होत होत्या. ते घर एकदाचे फायनल झाले. हुश्श!

       नंतरचा महत्त्वाचा भाग म्हणजे negotiation! तेही मी एकटीने केले. प्रत्येक वेळी Mr . Pol मला, तू करू शकतेस !कर ,कर म्हणायचे. अरे, ते काय साडी ड्रेसचे बार्गेनिंग आहे का? पण मी तेही केले . त्यात यश मिळाले.

एवढं सगळं करेपर्यंत 30 मार्च उजाडली होती. स्टॅम्प ड्युटी रजिस्ट्रेशन आणि टोकनचा चेक देऊन आता चालणार नव्हतं. कारण ३१ मार्चचा धाक!बँकेत जाऊन RTGS करावं लागणार होतं. सकाळपासून घर ते वकिलांचे ऑफिस, पुन्हा बँक  -घर ते वकिलांचे ऑफिस, पुन्हा बँक अशा बऱ्याच चकरा झाल्या. बँक मॅनेजर ला भेटून विनंती करून कसे तरी ते काम त्यादिवशी पार पडले. बँक मॅनेजर, lawyer mam, ब्रोकर हितेशभाई, अमोलजी(जे घर आम्ही घेतले त्याचे owner) यांचे खूप सहकार्य लाभले.चांगली माणसं ,चांगले अनुभव याचीही प्रचिती आली. शेवटी या सगळ्याच्या रिसीटस् ताब्यात घेऊन आईकडे सुपूर्त केल्या. 

माझी मोहीम फत्ते झाली. बहुदुधी आखूडशिंगी...... सापडली एकदाची! सगळं हिमतीने केलं तर खरं मी! पण शेवटी त्या वकीलांच्या ऑफिसमध्येच सर्वांसमोर माझ्या आनंदाश्रूंना रोखू शकले नाही.