थरार

 आम्ही दोघं पहिल्यांदा दुबईला गेलो, तेव्हा निकिता चे इंजीनियरिंग चे लास्ट इयर होते. त्यामुळे तिला आमच्या बरोबर येता आले नाही. मग जेव्हा अक्षयने दुबई सोडायचे ठरवले, तेव्हा आमची दोघींची दुबई ट्रीप ठरली.मी नुकतीच जाऊन आले होते,त्यामुळे एक्साइटमेंट अशी नव्हती फार! पण तेवढीच एकत्र मजा! अर्थात अबुधाबीची काही नवीन ठिकाणे बघायला मिळाली,तिथले  sand storms  अनुभवता आले. शॉपिंगही विदाऊट जेंट्स डिस्टर्बन्स मनसोक्त असे करता आले. 

         आम्ही दुबईला रात्री पोहोचलो.दुसऱ्या दिवशी लगेच साईट सिइंगला सुरुवात !पहिल्याच दिवशी Mall of Emirates पाहून, हॉटेलिंग ,शॉपिंग इत्यादी आटपून आम्ही मेट्रोने परत आलो.तिथे मेट्रो खूपच जास्त convenient पडते,टॅक्सी वगैरे पेक्षा! अक्षय ने आम्हाला कार्ड्स देऊन ठेवले होते, जे मेट्रो बस दोन्हीकडे चालतात. मेट्रो स्टेशन मधून बाहेर पडलो, बरीच रात्र होत आली होती. आता टॅक्सी करून घरी जाणार होतो, पण तेवढ्यात बस अगदी आमच्या समोर येऊन उभी राहिली, चला,चला करत बस मध्ये चढलो. बसला दोन दारं होती. गर्दी झाल्याने आम्ही मागच्या दाराने तर निकिता पुढच्या दाराने बस मध्ये चढली. आम्ही खूप दूर दूर होतो.फक्त कन्फर्म करून घेतलं की ही चढलीयेना?

          आणि मग इतक्या दिवसांनी भेटल्याने आमच्या गप्पा सुरू झाल्या, त्या जरा जास्तच रंगल्या. आमचा स्टॉप आल्याचे लक्षात आल्यावर अक्षय पटकन उभा राहिला आणि म्हणाला आई उतर, move fast! आणि उतरून गेला. बस मधून उतरताना कार्ड स्वाईप करावं लागतं. तर मी ते करत होते, तेवढ्यात बसचं दार lock होऊन गेलं. मी माझ्या परीने ते उघडण्याचा प्रयत्न करत होते आपल्यासारखं (दादा, बघा तर काय झालं,असं कोणाला म्हणणार?) दार काही उघडेना, क्षणभर काय करावे सुचेना, आणि स्वतःचा राग आला साधं दार उघडता येत नाही बसचं? मग मी जरा मोठ्याने हेल्प मागितली मग कुणीतरी सांगितलं तसं केलं आणि हुश्श! उघडलं एकदाचं दार! मी अक्षरशः उडीच मारली खाली! लगेच बस सुटली!

     (यात काय एवढं विशेष? असं वाटलं ना? थांबा!)

मी खाली उतरले,तशी अक्षय ओरडला ,अगं आई, निकिता कुठेय? म्हंटलं, मला काय माहित? मी कार्ड स्वाईप करेपर्यंत दार कसं लॉक झालं ते सांगितलं. आमच्या एकदम लक्षात आलं की किती भयंकर गोष्ट झाली आहे  बस मध्ये पुढच्या बाजूला असल्याने निकिता एकटीच बस मध्ये बसून पुढे निघून गेली होती. तिच्याजवळ ना घराचा ऍड्रेस, ना फोन (कारण आपल्या फोनची सिम तिथे चालत नाही.) ना कुठले फोन नंबर! त्या वेळी wa app  होतं, पण फोनच बंद होता ना! रात्रीची वेळ, बरं, तो discovery gardens म्हणून fully residential area!  प्रचंड संख्येने, एकसारख्या दिसणाऱ्या सुरेख आर्किटेक्चर चा नमुना असणाऱ्या अशा सगळ्या बिल्डिंग मला तर दुसऱ्यांदा गेले तरी, कन्फ्युज व्हायचं इतका अवाढव्य एरिया!काहीतरी मेन रोडवरच्या दुकानाची खूण लक्षात ठेवायची मी!

      मला जेव्हा समजलं की काय झालेय ते,माझ्या हाता पायातली तर शक्तीच गेली आणि डोळ्यातून धारा वाहायला सुरुवात झाली. रात्रीची वेळ ,सुनसान रस्ते, परका देश, दुबईलतला पहिलाच दिवस , बरं,कुणाची मदत मागावी, तर जवळ काहीच नाही.

आम्हाला गेल्यागेल्याच अक्षयने सगळे फोन नंबर व ॲड्रेस एका कागदावर लिहून दिले होते आणि बजावलं होतं की, कुठेही बाहेर पडाल तर पासपोर्ट आणि हा कागद जवळ ठेवा.पण पहिल्याच दिवशी असं काही होईल काय कल्पना ?ते सगळं माझ्या पर्समध्येच राहिलं. अचानक टॅक्सी ऐवजी बसमध्ये चढल्यामुळे!🤦🏻‍♀️ बरं, पुढचा स्टॉप कुठे आहे? शेवटचा स्टॉप किती दूर आहे? हे काहीही माहित नव्हतं. कारण अक्षय ही जास्त कारनेच  ट्रॅव्हल करायचा.

             अक्षय ने पटकन निर्णय घेतला. म्हणाला, आई ,मी बसच्या मागे धावत जातो. अरे ,काय वेडा आहेस का तू? बसचा  स्पीड काय? काहीतरीच!त्यावेळी तो  marathon, triathlon runner होता. तरी काय झालं ?त्याने खरंच बसच्यामागे धावायला सुरुवात केली. कल्पना करा, दुबई सारखी gulf country, काळोखे सामसूम रस्ते, डोळ्यासमोर निघून गेलेली बस, त्यामागून धावणारा अक्षय, कसं दृश्य असेल ते! मती गुंग होणे म्हणजे काय ते मला तेव्हा समजलं. आपण आता काहीच करू शकत नाही ,असं वाटून आणखीनच जोरात अश्रुधारा व्हायला लागल्याआणि मी तिथे एका दुकानात खुर्चीवर मटकन् बसून घेतलं. मनात इतके भयंकर आणि वाईट वाईट विचार आले की काय सांगू? आपली मुलगी आपल्याला आता कुठल्या परिस्थितीत भेटेल? (सर्व सिनेमा वेब सिरीज मध्ये पाहिलेलं पुस्तकात वाचलेलं असं सगळं डोळ्यासमोरून जाऊ लागलं.) सगळ्यात वाईट असतं ,ते हेल्पलेस फिलिंग!

        रस्त्यांवर तिथे एरवीही फक्त गाड्याच असतात आणि इतक्या रात्री तर कोणीच नव्हतं रस्त्यावर! काय करेल ही पोरगी? अशा सगळ्या विचारात मी असताना, अचानक मला अक्षय व निकिता समोरून येताना दिसले.मला आधी भासच वाटला, पण नाही दोघे शांतपणे चालत येत होते.

       तर मंडळी,झालं असं की आम्ही उतरल्यावर निकिताने सहज पाहिलं की,आम्ही आहोत ना बसमध्ये? पण तिच्या लक्षात आलं काय झालेय ते! ती पटकन  नेक्स्ट टॉप ला उतरून गेलीआणि काय करावं याचा जास्त विचार न करता,panic  न होता, शांतपणे बस ज्या मार्गाने आली होती त्या मार्गाने मागे चालत राहिली. अक्षय धावत होताच् भेटले दोघेजण! बाल बाल बचे!