पुन्हा विद्यार्थी होताना!..

 हे काय नवीनच!.....असं कदाचित वाटेल तुम्हाला पण एखादी गोष्ट मनात बराच वेळ घोळत असते पण ती साकार व्हायला योग्य वेळ यावी लागते .....!आणि माझ्या बाबातीत नेमकं तेच झालं. .

       Lockdown काळ सुरवातीला जरी बरा वाटला तरी हळू हळू बोअर व्हायला सुरुवात झाली होती .मनात प्रचंड भीती असल्याने बाहेरही कामापुरतच जाणं व्हायचं .  एकदाचा पहिला Lockdown  संपला आणि जरा वातावरण सुरळीत व्हायला सुरुवात झाली .अशातच एके दिवशी मी व स्वाती सहज गप्पा मारत असताना ओघातच M.A. करायच आहे गं अस बोलले अन् बस्!.... स्वाती म्हणजे काय, ती तर उत्साहाचा झराच आहे . म्हणते कशी चल उद्या ये माझ्या collegeला तिथून S.A.ला जाऊ व ॲडमिशन घेऊन टाकू .....!....मी तर बघतच राहीली .मनात विचार आला अगं मुली जानेवारी महिना सुरु आहे. मार्चमध्ये परीक्षाआहे आता इतक्या वेळेवर कशी ॲडमिशन होणार मुख्य म्हणजे  इतक्या कमी वेळात अभ्यास कसा होणार....! पण हे सगळं स्वगत मनात ठेवूनच शहाण्यासारख मी तिच्या सुचनांच पालन केलं आणि ठरल्याप्रमाणे दुसर्या दिवशी माझी ॲडमिशन अगदी तिच्याच मदतीने झाली सुद्धा !.....एकदम झटपट!.... त्यानंतर लगेच चिवचिवबाजारातून हातोहात पुस्तकेपण घेऊन दिली  

हसु नका पण आज तिच्यासोबत अगदी लहान झाल्यासारखं वाटत होतं. तीस बत्तीस वर्षानंतर पुन्हा एकदा अप्रुप वाटत होत ....पण मनातुन दडपणही आलं होतं. मनात सारख्या प्रश्नांच्या फेरी झडत होत्या .आपल्याला विषय समजेल कां? ........पहिलेसारखी आपल्याला स्मरणशक्ती साथ देईल कां? ......आणि मुख्य म्हणजे तीन तासाचा पेपर आपण लिहू शकू कां?....असे सगळे भयगंड मनात असतानाच पुन्हा स्वाती जणू काही मनकवडी असल्यासारखी .अर्चना काही काळजी करु नको आपण जी अभ्यासक्रमाला पुस्तके दिली आहेत ती मस्त मिळून वाचू व चर्चा करु .तुझ्या निमित्ताने मलाही माझ्या अभ्यासाचा सराव होईल .ठरल तर मग done ! ....असं म्हणून मी आपली घरी आणलेल्या दिनेशचंद्रांच्या गाइड वाचायला सुरुवात केली. अरे देवा !....वाचत तर होती............. पण काही विषयांची ती पुस्तकी भाषा त्यातील शास्त्रीय  विधानं ओssकी ठोssss कळत नव्हती. पुन्हा स्वातीची भेट घेण- बोलण हे सुरु झालं पण त्यातुन नवीनच गोष्ट घडली ती म्हणजे pkvत जाणे मस्त फेरफटका मारणे आणि एखाद्या निवांत ठिकाणी बसुन मी जे वाचलेल असेल त्यावर बोलणे,विषय समजवुन घेणे व चर्चा करणे. झाला अभ्यासाचा श्रीगणेशा झाला .मी व स्वाती तिच्या सोयीनुसार pkvची रपेट ठारवु लागलो . कधी pkv तर कधी तीचेच college अशा भेटीगाठी वाढल्या .अर्थात अभ्यासाठीच .पण कामं कधीच सरळ होत नसतात हे लक्षात आलं आणि मार्चची परिक्षा कधी एप्रिल ,कधी मे ,तरकधी जुन अशी लांबण लावत एकदाची जुनच्या टप्प्यात येऊन थडकली मधल्या काळात परीक्षालांबणीमुळे अभ्यास थंडावला होता तारीख कळताच पुन्हा पोटात गोळा आला आणि परत कंबर कसली  ही सगळी कोरोनाचीच कृपा होती .ह्या सगळ्या अनिश्चिततेच्या वातावरणातुन जाताना परत विद्यार्थी म्हणून मनात आले की ,आपलं ठीक आहे आपलं शिक्षण हे काही करिअरसाठी नाही तर केवळ हौसेसाठी आहे पण जी मुल भविष्य घाडविण्यासाठी या परीक्षांना बसली आहेत त्यांचा जीव किती टांगणीला असेल! ......त्यात नवीनच प्रकरण म्हणजे आमच्या online वर्गाला सुरुवात झाली. हा मला परत एक नवा अनुभव मिळणार होता ह्या माझ्या नव्या विद्यार्थीदशेतला........! मनात खुप स्वप्न रंगवण सुरु होते .आपल्याला प्रत्यक्ष प्रा.कडून विषय कळेल आपण किती वर्षांनी हा आनंद घेऊ छान विषयानुरुप माहितीचा खजिना आपल्या झोळीत पडेल. पण कसच काय नि कसच काय जणू फुगवलेल्या फुग्याची पिन टोचून हवा निघावी तस माझं नेमकं झालं. 

वाङमय पारंगतच्या प्राध्यापिका ,आपण मराठी वाडमयाचे विद्यार्थी आहात अस जेव्हा म्हणू लागल्या तेव्हा अख्खी पृथ्वी गरगर फिरु लागली.हे धरणीमाते पोटात घे गं आई ! ............असं झालं

असो ,  आता online वर्ग आणि त्यातल्या गमतीजमती म्हणजे फक्तच उपस्थिती दाखवून मस्त झोप काढणे किंवा म्युटवर राहून घरातील कामे करणे इ.............!अशातर्हेच्या अभ्यासाला काय ती गती असणार ,पण माझा माझा अभ्यास  मी सुरुच ठेवला आणि नाही हो करता करता एकदाची परीक्षेची तारीख जवळ येऊन ठेपली. परीक्षा म्हंटल की  पोटात गोळा येणारच त्यातुन ही online म्हणजे perfect वेळेला enterहोण वेळेच गणित सांभाळून बरोबर वेळ संपताच पेपर सबमिट करणं त्याचा पुन्हा screeshot काढणं ह्या  सगळ्या  गोष्टी स्वातीच्या मार्गदर्शनाखाली पार पडल्या .हे सगळे द्राविडीप्राणायाम  करुन सुद्धा नेमकी माशी शिंकलीच .!......एक दिवस दुपारी चार वाजता अचानक फोन खणखणला आणि तुम्ही दोन तासात असायनमेंट सबमिट करा !.............झालं दरदरुन घाम फुटलेली मी उद्या अकरापर्यंत  दिले तर चालेलकां? म्हणून विचारले तर हिरवी झेंडी मिळाली .हुssssश्श करत पाच पानाचे असायनमेंट  लिहायला बसले  एकाबैठकीत पूर्ण केले व दुसर्या दिवशी अगदी सांगितल्या वेळेत दिले. पण तत्पूर्वी सरांना मी पेपर सबमिटचा screeshotही दाखवला पण ते मला एखाद्या शाळेतल्या विद्यार्थीनी सारखे खडसावत होते. मनात म्हंटल गप्प बसा आता ........उखळात मुंडक घातल आहे नं मग ते ठेचणारच!  अन् गपगुमान घरी आले अन् निदान नापासचा रिझल्ट लागणार नाही या खुशीत दुपारची मस्त झोप काढली .आता विद्यार्थी म्हंटले की झोपेच समीकरण ठरलेलच!......... हो की नाही............!.!!